Neem alsjeblieft een foto!

Een ‘familie-kreet’… ik geloof geintroduceerd tijdens een vakantie in Frankrijk. Dat doet er verder niet toe, maar die kreet kwam een paar dagen geleden plotseling boven water (bijna letterlijk) bij mij. Het heeft alles te maken met mijn terugkomst hier in Al Ain.
Dat was op een vrijdag morgen om 08.30 na een nachtvlucht zonder veel slaap, dus meteen maar een bed in gedoken en geslapen tot een uur of 13.00. Ik had aan het begin van de maand al mijn spullen daar al gedropt maar had nog niet in het huis geslapen dus alles was een beetje nieuw voor me. Het huis was stoffig na drie maanden zonder bewoners en mijn drie volle koffers stonden braaf te wachten om geleegd te worden. De rest van de dag wilde ik gebruiken om het huis schoon te maken maar er kwamen maar een paar druppels water uit iedere kraan. Net genoeg om de koelkast schoon te schrobben want die hadden ze uit en dicht gedaan en dat levert een heleboel schimmel op. Na een paar uur was de koelkast schoon maar het water op. Dan me maar op iets anders richten, dacht ik en ben de auto ingestapt om vrienden te gaan bezoeken, o.a. de familie in wiens huis ik de voorafgaande maanden had gewoond.
De volgende dag, zaterdag had ik nogsteeds geen water dus heb ik me gestort op boodschappen doen. Dat dat een hele belevenis is op zaterdag en 2 dagen voor het begin van Ramadan is een heel ander verhaal wat ik de komende week nog wel eens uit de doeken zal doen.
De volgende dag, zondag, is als de maandag in Nederland, de start van de werkweek. En in dit geval ook de start na ons zomerseizoen. De leiders hadden drie dagen gepland om allerelei zaken te bespreken zodat we van elkaar weten waar we mee bezig zijn en onze neuzen (en harten) dezelfde kant op staan. Het waren voor mij drie enorm zinvolle dagen, maar ook wel wat hectisch. Op zondagmiddag hadden we een siesta pauze en aangezien ik redelijk dicht bij het kantoor woon dacht ik even op en neer te gaan om het lek in de waterpijp te repareren. Ik had namenlijk ontdekt dat er een gaatje zat in de rubberen slang naar de water tank (die buiten staat) en vermoedde dat dat de reden was voor het water tekort. Ik ging de slang te lijf met duct-tape, maar terwijl ik dat deed schoot de slang los en kreeg ik een hele hoos water over me heen. De waterslang is namenlijk van de gemeente en van ‘s morgens 8 to ’s middags 3 staat daar druk op zodat je je tank bij huis kunt vullen. Die druk stond er dus nog op en terwijl ik de slang weer op de tank probeerde te bevestigen werd ik alsmaar natter. Met mijn beperkte technisch vernuft vond ik de hendel om het water in de tank te laten en met de duct tape kon ik min of meer de slang weer aan de tank bevestigen. Terwijl ik daarmee bezig was (en beeld je gerust in dat ik er tegen die tijd als een verzopen katje uit zag) kwam er een oude grijs bebaarde Emiraat aan struinen die mij met luidde stem in het Arabisch vanalles probeerde duidelijk te maken. Ik begreep er dus niets van maar gelukkig kwam er een buurjongen aan die kon vertalen. Het bleek de huisbaas te zijn die zijn huur kwam innen.
Op dat moment schoot dus die zin door mijn hoofd: “Neem alsjeblieft een foto!!!” Ik stond daar drijfnat vreselijk mijn best te doen de watervloed te keren en de bejaarde huisbaas stond mij in het Arabisch zo’n beetje de huid vol te schelden met een zwaar bedremmelde buurjongen langzij.
Ik heb uit pure noodzaak en ellende de eerste de beste mensen gebeld die mij te binnen schoten en die boden allemaal hun bijstand. De huisbaas werd over de telefoon in het Arabisch verzekerd dat hij zijn geld vandaag nog zou zien en ik kreeg het telefoon nummer van het electriciteits en water bedrijf voor spoedgevallen. Inmiddels was de watertank vol dus de druk op de slang verhoogde en die schoot dus weer los. Er restte mij niets meer dan de slang op de grond te leggen en zodoende zag ik voor het huis en in de straat (zandweg!) kleine wadi (beek) ontstaan.
Daar kwam de overbuurman op af. Ook een Pakistani, van in de 60. Hij sprak een klein beetje Engels en maakte mij duidelijk dat hij alles wel zou regelen. Diezelfde avond stond er een loodgieter op de stoep…wel, in de beek, en die repareerde de waterslang in no-time. Hij konstateerde echter ook dat de waterpomp stuk was en er een nieuwe moest komen. Bovendien was er een kontakt doos in het huis doorgebrand die er voor zorgt dat de waterpomp het water vanuit de buitentank naar de tank op het dak pompt. Kun je ’t nog volgen? Ik nauwelijks dus ik ben vies mijn bed ingestapt en dacht, morgen is er weer een dag.
De eerste dag van Ramadan wel te verstaan. Mijn vriendelijke buurman belde me ’s middags op om te zeggen dat hij ’s avonds de nieuwe pomp zou regelen. ’s Avonds blede hij mij vanuit de winkel om te weten of ik het eens was met de prijs en een uur later stond hij opde stoep met een nieuwe pomp en de loodgieter. Tegen een uur of elf was alles klaar: de pomp geinstalleerd en de kontakt doos vernieuwd – ik had weer water in huis!
De volgende avond heb ik bij de buren aangeklopt met een envelop vol geld voor de pomp en een enorme trommel koekjes voor vrouw en kinderen, als dank voor de geboden burenhulp. Wat blijkt, de man is getrouwd met een Filipijnse die heel goed Engels spreekt en ze hebben een hele rij kinderen, die ook allemaal Engels leren, dus ik heb het idee dat ik daar nog wel eens vaker aan zal kloppen.